سید ابراهیم ستوده متخلص به (ستوده) درسال «1305 ش» در روستای کچک چرمگ واقع در پنج کیلومتری روستای باینچوب چشم به جهان گشود، خود از فرهیخگان روزگار بود و صاحب آثاری چون کشکول و سفرنامه و تاریخ خانوادگی است سید را در سن پنج سالگی در نزد پیش نماز روستا به تحصیل درس و آموزش قرآن واداشت. وی پس از یادگرفتن الفبا به یاد گیری قرآن مشغول شد و در سال1312به قصد تغییر استاد به روستای ساروقامیش رفت. پس از آموختن قرآن و آشنایی با خواندن و نوشتن در سال 1313 به همراه پدرش عازم شهرستان سنندج شد تا در آنجا بار معلومات خویش را هر چه بهترو بیشتر، کند اما به علت مخالفت پدر و یکی از دائی هایش مؤفق نمی شود که به مدارس جدید راه یابد، ناچار در مکتب کوچکی واقع در مسجد دارالاحسان سنندج سرگرم آموختن درس میشود.او در سال 1315 از مکتب خانه فرار میکند و راهی عراق میشود. تا بلکه بتواند از آنجا وارد خاک ترکیه شود و در نزد دایی دیگرش که در آنجا بوده درسش را به طریق دلخواهش ادامه دهد، اما این عمل وی عقیم می ماند و او مؤفق نمی شود از خاک عراق خارج شود چرا که بعد از 13 روز مأموری از سوی پدرش سر می رسد و وی را به سنندج باز می گرداند.
استاد ستوده در سال 1328 اجازه ی افتا و تدریس می گیرد و در پاییز سال 1329 با راهنمایی سید محمد شیخ الاسلام، وارد دانشکده ی معقول و منقول میشود و در نزد استادانی چون مرحوم جلال همایی و بدیع الزمان فروزانفر و مدرس رضوی، همگام با آموختن، از نقاط ضعف بسیاری از اشعار خود نیز واقف میشود و به علت ضعف موجود در آنها، اکثر آنها را به دست آتش می سپارد.
وی در سال1331 به آرزوی دیرینه ی خود می رسد، چون این بار به دعوت دائیش استاد محمد مهدی(برهان الاسلام) که در ترکیه ساکن بوده، به استانبول رفته، قریب 2 ماه در محضر ایشان با دقایقی از علوم اجتماعی و ادبی آشنا میگردد و در سال 1332 با اخذ مدرک لیسانس به عنوان دبیر در کرمانشاه مشغول تدریس میگردد و در سال 1334 به درخواست پدر به سنندج باز میگردد و در 1340 به عنوان رئیس برنامهی کردی رادیو ایران و دبیر دبیرستان های تهران به آنجا دعوت میشود و در سال 1344 به عنوان سردبیر گروه دین و ادب به تهران انتقال مییابد و سرانجام در سال1360 باز نشسته شده، پس از آن در پستهای مانند مدیر گروه ویرایش(شورای نویسندگان) از طرف صدای جمهوری اسلامی و استادی دانشکده ی علوم غذایی و عضویت در دیگر شوراهای رسمی کشور مشغول به خدمت به میهن خویش میگردد و نهایتاً در سال 1379 بر اثر بیماری در تهران دار فانی را وداع می گوید.
از استاد ستوده آثار ارزشمندی بر جای مانده است که علاوه بر اشعار زیادی که به زبانهای کردی و فارسی و عربی سروده شده می توان از« تصحیح و تدوین دیوان سید عبدالرحیم مولوی کرد» رساله ای در عروض و قافیه و بدیع»، « تصحیح و تکمیل یوسف و زلیخای کردی» اثر سید محمد سعید کردستانی نام برد. از اشعار مرحوم ستوده برای نمونه دو غزل را که به زبان فارسی سروده شده است، تقدیم خوانندگان عزیز می نماییم. لازم به ذکر است که غزل«خاک پاک میهن» را وی در مهر ماه سال 1331 ش هنگام رجعتشان از ترکیه به ایران سروده اند.
«گلشن عشق»
نه جاویدان به ماند رنج بلبل نه تا پایان بپاید رونق گل
تو را ناز و عتاب است و تعرض مرا رنج و عذاب است و تحمل
ز سودای خم مشکین کمندت در افتادم به صد دور و تسلسل
به بوی مهر تو در گلشن عشق چنان مستم که نشناسم گل از مل
مگر دل را کنی روشنتر از جان رخ زیبا بر آراز ابر کاکل
اگر دامن کشان آیی به گل زار نماند رونق ریحان و سنبل
«ستوده» مهری از جانان نبیند وفا از گل نخواهد دید بلبل
«خاک پاک میهن»
ای خاک پاک میهن باز آمدم به سویت دل رفت ز اشتیاقت جان شد در آرزویت
آبت به سان کوثر، خاکت به سان عنبر سنگت به سان گوهر، سرمه است خاک کویت
گر ترک، ترک، گفتم باز آمدم عجب نیست چون هر وطن ستایی با سردود به سویت
هر کس ز تو نشد دور قدر تو را ندانست کی قدر آب داند سیرآب آب جویت
ای مهد نوجوانان وی مام پهلوانان سر. بازم از برایت گر پا نهم به رویت
تا جان بود بکوشم، چون سیل میخروشم آتش بر آرم از آب، از بهر آبرویت
ای مام مهربانم من پور نکته دانم خود نیست بر زبانم جز نام و گفتگویت
همواره شادمان باش ،در پیریت جوان باش لاله جنیس رویت، سنبل انیس مویت
هر کس ترا فروشد در ضعف تو بکوشد با داگلو فشرده تا نفشرد گلویت
ای بلبل وطن خواه گرید به هر سحرگاه هرکس که باشد آگاه از رازهای و هویت
همچون «ستوده» مستی رند و وطن پرستی غراست طبع شعرت زیباست خلق و خویت
